Engelgard o wyborach: koniec LPR i Samoobrony

REKLAMA

Jarosław Kaczyński zagrał va bank o najwyższą stawkę, ale przegrał. Powiódł się tylko plan pozbycia się przystawek, i to nawet w większym rozmiarze niż sądzono. Za to drugi cel tej zagrywki, czyli wygrana w wyborach i rzucenie na matę Platformy Obywatelskiej – spalił na panewce. Nadzwyczajna mobilizacja „nowego” elektoratu, który do tej pory nie chodził do wyborów – zdecydowała. Gdyby frekwencja wyborcza wyniosła tyle, ile dwa lata temu, to PiS zostałoby na placu zwycięskie. Stało się inaczej, „nowy” elektorat poszedł oddać głos protestu przeciwko PiS. Rozmiary tego buntu przekroczyły wyobrażenia wszystkich.

Jednak PiS pozostało drugą, niekwestionowaną siłą polityczną w Polsce. Na prawicy jest już tylko PiS. Ma różne skrzydła, także narodowo-katolickie. Z kandydatów wysuniętych przez Ruch Ludowo-Narodowy do nowego sejmu dostał się Bogusław Kowalski (okręg siedlecko-ostrołęcki), Anna Sobecka (okręg toruński) i Gabriela Masłowska (okręg lubelski). Do senatu wszedł z imponującą liczbą głosów (ponad 110.000) Waldemar Kraska (okręg siedlecko-ostrołęcki). To ci parlamentarzyści będą teraz reprezentować ruch narodowy.

REKLAMA

Koniec LPR jest faktem. Od pewnego czasu przepowiadaliśmy taki koniec, nie dlatego, że źle życzyliśmy komukolwiek, ale dlatego, że byliśmy świadkami niszczenia przez ścisłe kierownictwo LPR z Romanem Giertychem na czele organizacji, która była wielką nadzieją setek tysięcy Polaków. Megalomania, metody zarządzania rodem z jakiejś groteski, oderwanie od rzeczywistości i niebywała pycha, połączona z arogancją i lekceważeniem ludzi – musiało się tak skończyć. Nie można „podbijać” Polski z garstką młodych, niedoświadczonych chłopców, którzy za szybko awansowali i za szybko uznali, że są wielcy i jedyni. Liga tak prowadzona i tak prezentująca się wobec świata zewnętrznego źle przysłużyła się wizerunkowi ruchu narodowego. Start był obiecujący, mieliśmy wielką szansę, jakiej nigdy już być może nie będziemy mieć – to zostało zmarnowane w sposób bezprzykładny. Trzeba to jasno powiedzieć – winę za klęskę Ligi ponosi jej kierownictwo, a nie mityczny wróg. Silna, zwarta organizacja, z popularnymi liderami, troszcząca się o losy narodu nigdy by tak sromotnie nie przegrała, mimo niechęci mediów i działań PiS zmierzającego do zjedzenia przystawek. LPR stała się w odczuciu ludzi narzędziem nie służącym Polsce, ale wąskiej grupie kierowniczej, która położyła „łapę na kasie”. Takich rzeczy nie da się zbyt długo zamazywać – sędzią jest naród. Najpierw był odpływ struktur, zniechęcenie najbardziej zaangażowanych, połączone z coraz większymi czystkami „niepewnych”, potem utrata lekką rączką 1.400 radnych, a w ostatnim akordzie ucieczka elektoratu do PiS. Przykład LPR jest klinicznym przykładem, jak nie należy prowadzić organizacji.

PiS nie jest partią z naszej bajki, wiemy o jego korzeniach, o niejednoznaczności ideowej, o błędach, jakie popełnił (pisaliśmy o tym nie raz z MP – o złej polityce wschodniej, o manii lustracyjnej i spiskowej, o zajmowaniu się rzeczami drugorzędnymi, o rewolucyjnej skazie itp.) – ale w realiach sceny politycznej środowiska narodowe wypchnięte z LPR nie miały innego wyjścia, jak związać się z PiS, próbować wpływać na jego politykę. To nadal wielkie wyzwanie. Nie można było stanąć obok narodu i tracić czasu na działania jałowe. Przyczółek w parlamencie daje szansę na realizację naszych celów – to w obecnej sytuacji bardzo dużo. (źródło)

REKLAMA