Liderzy „Europy” już 14 czerwca uzgodnili wspólne stanowisko w kwestii niezbędnej „reformy” strefy euro. Prezydent Sarkozy, kanclerz Merkel i ich ministrowie uznali po wspólnych rozmowach, że postulowany od miesięcy „europejski rząd gospodarczy”, wokół którego toczył się spór Berlina i Paryża, nie przyjmie jednak kształtu jakiejś kolejnej nowej instytucji UE (co postulował Paryż).
Zamiast nowego wielkiego urzędu UE, nieformalny eurorząd ma w przyszłości funkcjonować na forum Rady UE (tj. rady szefów rządów i państw UE). Berlin i Paryż ustaliły też, że 27 czerwca w Toronto, na światowym „szczycie” G20, będą wspólnie zabiegać o wprowadzenie powszechnego międzynarodowego podatku od banków, a także specjalnego podatku od transakcji tzw. rynków finansowych (czyli spekulantów).
26 czerwca okazało się jednak, że na te nowe „globalne podatki” nie zgodzili się przedstawiciele Waszyngtonu i inni uczestnicy „szczytu” G8. Kanclerz Angela Merkel była więc zmuszona oświadczyć dziennikarzom: „Muszę powiedzieć, że niestety nie było gotowości innych do dokonania czegoś w tej dziedzinie” („Frankfurter Allgemeine Zeitung”).
Te wspólne francusko-niemieckie ustalenia są podobno bardziej zbliżone do koncepcji rządowego Berlina i władz Europejskiego Banku Centralnego niż Paryża. Do koncepcji Niemców przychyliły się też władze unijnej Brukseli z przewodniczącym Komisji UE José Barroso na czele. Paryż zrezygnował z forsowania nowego eurourzędu, uzgodnił też z Berlinem, że ścisła koordynacja polityki finansowo-gospodarczej eurolandu będzie obejmowała wszystkich członków UE (!), a „szczyty” państw grupy waluty euro będą zwoływane tylko w razie „nagłej potrzeby”. Całkiem możliwe są też zmiany niektórych traktatów UE.
Zarówno władze Niemiec, jak i Francji zamierzają bowiem nadal forsować możliwość nałożenia sankcji na niepokornych – w postaci odebrania prawa głosu w Radzie UE państwom „notorycznie łamiącym” Pakt Stabilności i Wzrostu UE, jak np. Grecja czy Włochy.
