Wprawdzie wybór nowego papieża który przybrał imię Franciszek, usunął wszystkie inne wydarzenia w cień – ale warto wydobyć je z cienia, bo prędzej, czy później, a nawet raczej prędzej, niż później, dadzą one znać o sobie niezależnie od tego, jak potoczą się dalsze losy Kościoła pod rządami nowego papieża. Postępactwo podstępnie sufluje Kościołowi w charakterze najważniejszych problemy zastępcze w rodzaju „kolegialności”, „celibatu”, czy „kapłaństwa kobiet”, podczas gdy to nie są problemy Kościoła jako takiego, tylko korporacyjne problemy duchowieństwa, a i to – nie całego. Tymczasem o tym, jakie problemy są ważne, a jakie nie, stosunkowo łatwo się przekonać, próbując odpowiedzieć na pytanie, za co umierali i nadal umierają święci męczennicy. Czy za „kolegialność”, „celibat”, „kapłaństwo kobiet” i temu podobne wynalazki – czy też za coś zupełnie innego? Wydaje mi się, że za coś zupełnie innego – i to właśnie, za co ludzie byli gotowi i nadal są gotowi ryzykować życiem, a nawet je poświęcać – to jest najważniejsze.
Skoro nawet my wiemy takie rzeczy, to było niegrzecznie przypuszczać, że Jego Świątobliwość Franciszek tego nie wie. Myślę, że wie, już choćby stąd, brał udział w konfrontacji z postępactwem u siebie w Argentynie i w ogóle – w całej Ameryce Łacińskiej, nad którą przez całe lata gorzała czerwona łuna w postaci inspirowanej przez Moskalików „teologii wyzwolenia”. W tę konfrontację uwikłany był jego macierzysty zakon jezuitów i wskutek tego tak głęboko podzielony, że nie był w stanie dokonać wyboru prowincjała i musiano mu go importować z Salwadoru. Nie od rzeczy będzie przypomnieć, że obecny papież był od samego początku po właściwej stronie, co znalazło potwierdzenie również w reakcji obecnych argentyńskich władz na jego wybór, przypominających reakcję Biura Politycznego KC PZPR na wybór Jana Pawła II. Ale nie uprzedzajmy faktów tym bardziej, że warto wydobyć z cienia również inne wydarzenia, wskazujące na kierunek, w jakim coraz szybciej ześlizguje się nasz nieszczęśliwy kraj.
Oto sądy w Białymstoku wydały wyroki skazujące kibiców za skandowanie „Donald matole, twój rząd obalą kibole!” oraz uczestników manifestacji, którzy wznosili okrzyki, iż „nie przepraszają za Jedwabne”. Z okoliczności wynika, że niezawisłe sądy w podskokach wydały wyroki na żądanie policji, a policja – wiadomo: powinność swej służby rozumie bez względu na to, czy służy carowi, Stalinowi, partii, czy tak jak dzisiaj – naszym okupantom z bezpieki. Zachowanie białostockich sądów pokazuje, że nasi bezpieczniaccy okupanci, którzy stoją przed koniecznością rozładowania niebezpiecznego dla nich potencjału młodzieżowego ruchu narodowego, przystąpili do ćwiczenia wariantu „sądowego” z użyciem arsenału oskarżeń o „faszyzm” i temu podobne zbrodnie, zaś wydane wyroki pokazują, że transformacja – transformacją – ale sądy po staremu są dyspozycyjne wobec bezpieki, jak za komuny.
Dobrze to nie wróży, bo skoro nawet „Donald” okazał się „konstytucyjnym organem państwa”, a za Jedwabne trzeba „przepraszać”, zgodnie z oczekiwaniem żydokomuny, to z pewnością nie powiedziano ostatniego słowa. „Wariant białostocki” z pewnością jest rozwojowy. Jeśli skojarzymy go sobie z niedawną, przemilczaną starannie warszawską wizytą pana Roberta Browna, dyrektora zespołu HEART, będącym dzisiaj chyba głównym przedsiębiorstwem przemysłu holokaustu, gdzie po rozmowach z sześcioma dygnitarzami rządowymi i bliżej nieokreśloną liczbą Umiłowanych przywódców z opozycji oświadczył, iż w sprawie „roszczeń” nastąpił „przełom” – a także z projektem ustawy nadającej pozory legalności „bratniej pomocy” – to nietrudno się domyślić, że „wariant białostocki” może okazać się tylko łagodnym wstępem do ostrzejszego „wariantu siłowego”.
Nie ma przypadków, są tylko znaki – mawiał ksiądz Bronisław Bozowski. A tak się właśnie złożyło, że zaraz po wspomnianej wizycie głównego holokaustowego przemysłowca w naszym nieszczęśliwym kraju i niemal w przeddzień rozpoczęcia w Niemczech budowy Centrum Wypędzeń okazało się, że Nasza Złota Pani Aniela ma polskie korzenie! Jest mianowicie prawnuczką Anny Kaźmierczak, której panieńskim dzieckiem był Ludwig Kaźmierczak, który w okresie międzywojennym zmienił sobie nazwisko na Kasner, które nosił jego syn Horst, pastor ewangelicki, ojciec Naszej Złotej Pani. Czy gdyby w tej sytuacji pojawiła się możliwość schronienia się przed kryzysem w jej opiekuńcze ramiona, ktokolwiek jeszcze śmiałby podnieść jakieś, pełne nienawiści, ksenofobiczne zastrzeżenia? Takiego niewdzięcznika na pewno u nas nie ma, ale nawet gdyby jakimś cudem się pojawił, to niezawisłe sądy, procedujące według „wariantu białostockiego”, nauczą go mores, że popamięta nie tylko ruski, ale nawet pruski miesiąc. Pewnie w przeczuciu takiej nieuchronności pan premier Donald Tusk intensywnie uczył Naszą Złotą Panią wymawiania słowa: „krzesło” – bo kiedy już rzucimy się w objęcia, to chyba niejeden będzie musiał sobie posiedzieć?
Ale nigdy nie jest tak dobrze, żeby nie mogło być jeszcze lepiej. Oto z kół zbliżonych do Ministerstwa Obrony dobiegają skrzydlate wieści, że na wszelki wypadek pan generał Krzysztof Bondaryk, który ostatnio utracił posadę, właśnie ma objąć nową – jako szef kolejnej, ósmej już tajnej służby, która ma zajmować się cyfry… to znaczy, pardon – nie żadna tam „cyfryzacją” tylko „kryptografią”, a tak naprawdę – to Internetem. No bo powiedzmy sami: kto to widział, żeby takie rosnące w siłę medium jak Internet pozostawało poza kontrolą naszych okupantów? W rezultacie nie ma żadnej koordynacji; niezależne media głównego nurtu dostają rozkaz, żeby, dajmy na to, w sprawie ustawy o „bratniej pomocy”, albo w sprawie spotkania największego przemysłowca holokaustu z naszymi Umiłowanymi Przywódcami, wsadzić mordę w kubeł – ale co z tego, kiedy w Internecie podnosi się wrzask pod niebiosa i w rezultacie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych jak niepyszne, wycofuje projekt ustawy „do dalszych prac”? W ten sposób daleko nie zajedziemy, więc widać wyraźnie, że sytuacja dojrzała do tego, by pan generał Bondaryk położył na Internecie swoją czujną i niechybną dłoń. W ten sposób system zostanie domknięty i można będzie spokojnie przystąpić do realizowania scenariusza rozbiorowego.
