Z kim tu być uniosceptykiem?

REKLAMA

Podczas zwycięskiego wieczoru wyborczego Nowej Prawicy w Klubie Hybrydy w Warszawie, na scenę wszedł wiceprezes partii Jacek Wilk. W momencie wygłaszania przez niego słów „możemy teraz zasygnalizować kolegom z UKIP, że będziemy pracować razem na rzecz wolnej Europy”, zza pleców Wilka przebił się głos Prezesa Janusza Korwin-Mikkego, który dopowiedział: „to nie jest jeszcze takie pewne”.

Po tryumfie uniosceptyków w kilkunastu krajach UE żadne sojusze nie są przesądzone! Z kim Janusz Korwin-Mikke będzie budował frakcję w Brukseli?

REKLAMA

Być albo nie być we frakcji

Zasadniczym pozostaje pytanie, czy należy wchodzić w sojusz, czy też lepiej pozostać niezależnym. Z praktycznego punktu widzenia odpowiedź brzmi: wchodzić. Członkostwo w jednej z grup w Europarlamencie pozwala członkom każdej partii narodowej pozyskać miejsce w relatywnie bardziej prestiżowych komisjach parlamentarnych, a także zyskać więcej czasu na wystąpienia podczas posiedzeń parlamentu. To także szansa na zdobycie dodatkowych miejsc dla brukselskich asystentów, którzy opłacani są z budżetu frakcji. Korwin-Mikke bez wątpienia będzie potrzebował dodatkowego personelu w Brukseli do pomocy w realizacji założeń programowych Nowej Prawicy, takich jak powołanie Komisji Deregulacyjnej czy Prokuratury Europejskiej (to jedno z nielicznych postanowień traktatu lizbońskiego, które JKM jest skłonny poprzeć – oczywiście jako rozwiązanie tymczasowe; instytucja ma ścigać nadużycia przy wykorzystywaniu środków z unijnego budżetu – dop. Red.). Bez wsparcia personalnego w Belgii, bez formalnej pozycji w administracji frakcji, bez praktycznej znajomości pracy europejskich instytucji czy bez nieformalnych kontaktów zadania te pozostałyby dla Nowej Prawicy i jej wyborców niespełnionymi obietnicami wyborczymi. Co więcej, obecność we frakcji daje partiom narodowym możliwość pozyskania dodatkowych środków finansowych, które można wykorzystać na budowanie struktur w kraju macierzystym.

To dlatego większość partii narodowych dąży do członkostwa we frakcjach. Wiele wskazuje na to, że jedynie trzy formacje prawie na pewno pozostaną niezrzeszone. Są to: węgierski Jobbik, grecki Złoty Świt oraz niemieckie NPD. Ich osierocenie wynika jedynie z tego, iż żadna z frakcji oraz innych partii narodowych nie chce rozmawiać z tak skrajnymi ruchami. Rachunek jest więc prosty. Należy wejść do frakcji bądź…

zbudować frakcję samemu!

Dwa dni po niedzielnym głosowaniu, we wtorek, podczas pierwszej powyborczej konferencji prasowej, prezes Nowej Prawicy ogłosił, że będzie tworzył własną uniosceptyczną grupę w Parlamencie Europejskim. Korwin-Mikke planuje utworzenie bloku uniosceptyków z państw Europy Środkowo-Wschodniej. Front pod polskim kierownictwem mieliby tworzyć: austriacka Partia Wolności, czeska Partia Wolnych Obywateli, słowacka Wolność i Solidarność, Porządek i Sprawiedliwość z Litwy, Alternatywa dla Niemiec oraz ewentualnie Szwedzcy Demokraci.

Jednakże zadanie to może się okazać dla lidera Nowej Prawicy niewykonalne – i to z kilku powodów. Pierwszym jest matematyka! Aby utworzyć frakcję w Parlamencie Europejskim, potrzebne jest nie tylko porozumienie siedmiu krajów, co teoretyczna koncepcja Korwina zawiera, ale także zebranie 25 europosłów. Wymieniony wyżej blok liczyłby jedynie 21 członków. Korwin-Mikke musiałby poszukiwać ich gdzie indziej. Na przykład w Ruchu Pięciu Gwiazd włoskiego komika Beppe Grillo.

Tutaj pojawia się jednakże inny problem. Można przypuszczać, że lider Nowej Prawicy chciałby pozostać także liderem tworzonej przez siebie frakcji. Jednak Beppe Grillo, mając zdecydowaną przewagę liczebną, z pewnością odrzuciłby ofertę Korwin-Mikkego, który wprowadzając czterech europosłów, chciałby dominować we frakcji nad włoskimi 17 członkami. Co więcej, część nowo wybranych posłów Ruchu Pięciu Gwiazd zaczyna kierować partię w kierunku europejskiej lewicy i określać jej charakter jako lewicę uniosceptyczną.

Inny scenariusz zakładałby przekonanie do sojuszu z Nową Prawicą czterech członków Duńskiej Partii Ludowej, co umożliwiłoby zdobycie wymaganych kwot na założenie frakcji. Kwestią jest jedynie to, czy Duńczycy chcieliby z Korwinem rozmawiać. Tym bardziej że sami z kolei uciekają w kierunku centrum europejskiej sceny parlamentarnej i pukają do drzwi Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (ECR), gdzie jedną z najliczniejszych reprezentacji jest polskie Prawo i Sprawiedliwość. Realnym scenariuszem dla Nowej Prawicy pozostaje zatem dołączenie do jednej z budowanych lub istniejących frakcji.

Wzorem Nigela…

Na kilka miesięcy przed ubiegłotygodniowymi wyborami wszyscy określali Nową Prawicę jako naturalnego sprzymierzeńca brytyjskiej UKIP. Zresztą sama partia Janusza Korwin-Mikkego pisała w swoim programie do Europarlamentu, iż „wzorem eurodeputowanych brytyjskiej partii UKIP (Nigel Farage, Godfrey Bloom i inni) będzie na forach unijnych instytucji głośno i odważnie wytykać absurdy UE oraz bezlitośnie krytykować szkodliwe działania Komisji Europejskiej i unijnej biurokracji”. Biorąc pod uwagę tę deklarację oraz łatwe do odczytania opinie wewnątrz partii oraz wśród wyborców Nowej Prawicy, eksperci zarówno w Polsce, jak i w Europie uznawali za pewny sojusz Korwin-Mikkego z Farage’em. Scenariusz ten jednak nie okazał się tak oczywisty.

Zaskakująca deklaracja Korwina o budowie własnej frakcji oraz deklaracja o możliwości wejścia w alians z Europejskim Sojuszem dla Wolności (EAF), budowanym wokół francuskiego Frontu Narodowego (kierowanego przez Marine Le Pen), spowodowały, że i Nigel Farage zaostrzył ton. Wskazał on np. wypowiedź Korwin-Mikkego na temat nieistnienia dowodu na to, że Hitler wiedział o Holokauście, jako przeszkodę w negocjacjach. Można jednak przypuszczać, że takie zaostrzenie tonu przez Farage’a jest działaniem pozorowanym, mającym na celu wzmocnienie jego pozycji negocjacyjnej przed rozmowami z Nową Prawicą. W praktyce to Europa Wolności i Demokracji (EFD), której Farage lideruje, będzie musiała o partię Korwin-Mikkego zabiegać!

Nigel Farage oraz Emmanuel Bordez – doświadczony sekretarz generalny frakcji EFD – którzy wcześniej marzyli, że będą kierować jedną z najliczniejszych frakcji w Europarlamencie, zrzeszającą niemal 100 europosłów, mają powody do zmartwień. Pomimo iż wszystko wskazuje, że zdołali już zebrać obietnice współpracy od wymaganej liczby partii narodowych oraz odpowiednią liczbę europosłów, to stabilność tych obietnic pozostaje niewiadomą. Duńska Partia Ludowa, Prawdziwi Finowie oraz holenderskie SGP nie wykluczają sojuszu z Europejskimi Konserwatystami i Reformatorami (ECR). Przejście jednej z tych partii w kierunku lewej strony spowodowałoby stracenie przez EFD możliwości utworzenia frakcji. Dodatkowo w sobotę (31 maja) wybuchł bunt we włoskim Ruchu Pięciu Gwiazd, którego członkowie zapowiadają zerwanie – wbrew woli swojego lidera Beppe Grillo – porozumienia z EFD. Z drugiej strony do drzwi Farage’a pukają inni. Podzielona jest Alternatywa dla Niemiec, gdzie połowa tamtejszych europosłów chce również dołączyć do ECR, podczas gdy bardziej prawicowi członkowie za naturalny uważają sojusz z EFD. Również Szwedzcy Demokraci, czeska Partia Wolnych Obywateli oraz Nowa Prawica Janusza Korwin-Mikkego to grupy, które mogłyby wzmocnić frakcję tworzoną przez Farage’a.

A może Le Pen?

Jednak Nowa Prawica nie jest na EFD skazana. Francuski Front Narodowy, mając 24 europosłów, potrzebuje teraz tylko reprezentantów sześciu innych państw, aby zbudować nową prawicową frakcję pod nazwą Europejski Sojusz dla Wolności (EAF). Deklarację współpracy z liderką Frontu Narodowego Marine Le Pen (córką Jean-Marie Le Pena) wyrażają: Wolnościowa Partia Austrii, PVV z Holandii, Vlaams Belang z Flandrii oraz włoska Liga Północna. Jak łatwo obliczyć, EAF potrzebuje dwóch kolejnych państw, by utworzyć samodzielną frakcję. Nowa Prawica, tworząc sojusz z czeską Partią Wolnych Obywateli, może być języczkiem u wagi dla europejskiego master planu Le Pen. Co więcej, polscy wolnościowcy mogą wynegocjować w nowo tworzonej frakcji o wiele atrakcyjniejsze warunki współpracy! Trudno zatem się dziwić Korwin-Mikkemu, iż nie podziela ślepego entuzjazmu w kwestii dołączenia do Nigela Farage’a.

Oczywiście pozostaje pytanie, czy ewentualne socjalistyczne odchylenia Francuzów nie będą dla Nowej Prawicy przeszkodą we współpracy. Należy jednak pamiętać, że na przykład Prawdziwi Finowie, którzy prawdopodobnie wejdą w skład frakcji EFD, mogą bez problemu zmienić nazwę na Prawdziwi Socjaliści. W konfrontacji z ich poglądami na gospodarkę Prawo i Sprawiedliwość jawi się jako partia skrajnie liberalna! Bardziej lub mniej jawni socjaliści znajdą się zatem w każdej frakcji. Obszarem dla porozumienia pozostają więc poglądy na rolę Unii Europejskiej i kierunki jej rozwoju. Innymi słowy: uniosceptycyzm. Kluczowa pozostaje zatem siła Nowej Prawicy w wybranej uniosceptycznej frakcji, co będzie przedmiotem negocjacji.

Polak, Czech dwa bratanki

Prawdopodobnie do Brukseli delegacja Nowej Prawicy nie poleci negocjować sama. W minionym tygodniu Janusz Korwin-Mikke wykonał pierwszy krok w kierunku współpracy z wolnościowcami z państw Europy Środkowo-Wschodniej. Lider Nowej Prawicy wstępnie porozumiał się z emisariuszami Petra Macha – jedynego eurodeputowanego z czeskiej Partii Wolnych Obywateli. Ewentualna współpraca wzmacnia pozycję negocjacyjną obu partii w rozmowach z Farage’em bądź Le Pen.
Kolejna alternatywa to sojusz ze Szwedzkimi Demokratami, którzy podobnie jak Nowa Prawica stoją w rozkroku pomiędzy EFD a EAF. Współpraca ta może okazać się strategicznie bardziej opłacalna niż próby niewykonalnego budowania własnej frakcji, co zapowiedział tydzień temu Korwin-Mikke. Podchodząc do negocjacji jako blok siedmiu europosłów pochodzących z trzech państw, Nowa Prawica mogłaby dyktować warunki każdej z frakcji i jeszcze przed pierwszą sesją plenarną nowo wybranego parlamentu odegrać ważną rolę na arenie tejże instytucji!

Należy jednak pamiętać, że złożoność trwających negocjacji oraz zakłócenia w przepływie informacji sprawiają, że Nowa Prawica, debiutująca na arenie polityki europejskiej, będzie musiała szybko się uczyć i zdobyć doświadczenie, by jej siła była zauważalna już przed rozpoczęciem pracy Unioparlamentu.

REKLAMA