W podobnym tonie wypowiadał się Henry Rogers Seager z Columbia University, późniejszy prezydent Amerykańskiego Stowarzyszenia Ekonomicznego. Myślenie w Stanach Zjednoczonych było niemal identyczne jak Wielkiej Brytanii, jednak tam czynnikiem decydującym była nie klasa lecz rasa.
Jeśli mamy utrzymać rasę, która ma być zbudowana ze zdolnych, wydajnych i niezależnych osób i grup rodzinnych, musimy odważnie odciąć linie dziedziczności, które okazały się niepożądane przez izolację lub sterylizację.
Izolacja i sterylizacja mniej pożądanych grup ludności są formą eksterminacji w zwolnionym tempie. Płaca minimalna była częścią tego programu. To był jego cel i zamiar. Twórcy opinii sprzed 100 lat nie byli nieśmiali w wygłaszaniu swoich poglądów. Polityka ta była ważną bronią w ich eugenicznej wojnie z nieelastycznymi grupami ludności.
O wiele lepiej jest uchwalić ustawę o płacy minimalnej, nawet jeśli pozbawia ona tych nieszczęśników pracy. Lepiej, żeby państwo w całości wspierało nieefektywność i zapobiegało rozmnażaniu się rasy, niż subsydiowanie niekompetencji i zagospodarowania, co umożliwiłoby zwiększenie ich gatunku – argumentował Royal Meeker, komisarz pracy Woodrowa Wilsona.
Ekonomista Frank Taussig na pytanie, które zadał w bestsellerowym podręczniku Principles of Economics (1911) „jak sobie poradzić z bezrobotnymi?” odparł Powinni po prostu zostać wytępieni.
Eugenika wpłynęła na wiele innych dziedzin życia polityki amerykańskiej. Zwłaszcza na segregację rasową. Jednak kwestia płacy minimalnej jest szczególna, ponieważ dziś efekty jej wprowadzenia są tak mało znane. Sto lat temu ustanowienie dolnego progu płac było polityką celowo pomyślaną, by zubożyć niższe klasy i tzw. 'elementy niepożądane’, a tym samym zniechęcić do ich reprodukcji.
Z upływem czasu żądza krwi ruchu eugenicznego osłabła, ale utrzymywania polityki minimalnego wynagrodzenia nie zaprzestano. Krajowa płaca minimalna przeszła w 1931 r. za ustawą Davisa-Bacona.
Eugenika ostatecznie straciła przychylność opinii publicznej po II wojnie światowej, kiedy to została włączona do programu Trzeciej Rzeszy. Ale polityka pracownicza, do której doprowadziła, nie odeszła. Została ona wypromowana już nie jako metoda wykluczenia i eksterminacji, ale jako pozytywny wysiłek na rzecz pomocy ubogim.
Autor: Jeffrey A. Tucker
Artykuł ukazał się na stronie Foundation for Economic Education.
