Po trzecie: ponieważ Lud nie robi tego sam – przeto nie ogranicza go zbawienne lenistwo. W D***kracji rozrost Biurokracji jest więc w zasadzie niepowstrzymany – choć, jak pokazuje przykład Szwajcarii, może go ograniczać skrajna decentralizacja i podejmowanie decyzyj bezpośrednio przez zgromadzenia obywateli, mających świadomość obciążeń podatkowych. Jest nad wyraz wątpliwe, czy byłoby to możliwe w większym państwie. Jednak Biurokracja w D***kracji jest niesprawna: tworzona jest chaotycznie, bez ładu i składu, w miarę chwilowych zachcianek różnych warstw Ludu. Przy tym zbędne organa nie podlegają likwidacji – czego ani chybi dokonałby Autokrata.
D***kracja nie pozwala więc na stworzenie dużego, silnego i sprawnego aparatu państwowego – i z tym trzeba się po prostu pogodzić. Jednak tym samym nie pozwala na stworzenie systemu, który sprawnie niszczyłby wolność obywatelską. Tak właśnie należy rozumieć słowa Winstona Churchilla, że D***kracja jest najgorszym systemem ale najlepszym ze złych.
Jest to po prostu, znany z teorii gier, minimax – rozwiązanie najlepsze, jeśli wszystko ma pójść źle.
Jest rzeczą oczywistą, że gdyby D***kracja była sprawna – tj. Lud mógł zrobić to, co rzeczywiście chce – to w D***kracji nie dałoby się przeżyć nawet miesiąca. W dodatku D***kracje narodowe nieustannie wdawałyby się ze sobą w wojny. Dlatego właśnie niesprawność D***kracji uważam za jej sui generis zaletę. Natomiast Autokracja – to ryzyko: dobry Władca tworzy system znakomity – zły może nam skutecznie dobrać się do skóry, ale o tym już pisałem.
Na zakończenie, jedna uwaga: wydaje się, że najgorzej jest, gdy Autokrata dostanie się do władzy w sposób d***kratyczny – jak np. Adolf Hitler. Dziedziczy wtedy cały aparat biurokratyczny, z jego demokratycznymi nawykami – i może chcieć go jeszcze usprawnić…
(źródło: NCZ! 1998; publikujemy w ramach cyklu tekstów archiwalnych, które nie poddały się upływowi czasu i prezentują “ostre”, często kontrowersyjne poglądy naszych Autorów)
