Co one plotą. Feministki na piętnastej krakowskiej Manifie. „Najważniejsze jest to, żeby walczyć z kobietami”

Plakat
Plakat "Manify Krakowskiej". Źródło: Twitter
REKLAMA

Tzw. Krakowska „Manifa” po raz piętnasty już zakłóciła spokój ulic niegdyś CK miasta Krakowa. Jego ulicami przeszło sobie, bez większych zakłóceń, ok. 600 osób pod hasłem muszkieterów (czyżby jakiś sponsoring ze strony francuskiej sieci Inter Marche?) – „jedna za wszystkie, wszystkie za jedną”. W sumie nie ma o czym pisać, ale warto jednak zacytować co panie organizatorki opowiadały dziennikarzom i skandowały.

Jak podaje PAP „młoda aktywistka i współorganizatorka wydarzenia Dominika” zwierzyła się dziennikarzowi agencji, że… „chce walczyć z kobietami”. Dokładnie zaś mówiła: „Dla mnie najważniejsze jest to, żeby walczyć z kobietami, które są wyzyskiwane, które wykonują pracę w domu, pracę najemną, aby utrzymać siebie, dziecko, czasem też męża, opiekować się swoimi rodzinami. Państwo w żaden sposób nie pomaga polepszyć im ich bytu. I ja chcę mówić dzisiaj w imieniu tych kobiet”. Język zastawia różne pułapki, więc aktywistce Dominice chodziło o to, że chce walczyć „razem z tymi kobietami”. Problem jednak zdaje się leży w tym, że te kobiety nie koniecznie chcą walczyć razem z Dominiką.

REKLAMA

„Praca w domu”, czy „praca najemna”, a także „opiekowanie się swoimi rodzinami” nie należą do kategorii „wyzysku” i „przemocy”. Takie prace pełnią i kobiety i mężczyźni i nie przynoszą one nikomu ujmy. To normalność droga Pani „Aktywistko”.

Organizatorzy niedzielnego wydarzenia twierdzili, że chodziło im o „zwrócenie uwagi społeczeństwa oraz władz miasta na problem systemowej dyskryminacji kobiet”. Oddajmy jeszcze głos PAP: „Współorganizatorka wydarzenia podkreślała, że interesuje ją przede wszystkim walka oddolna, a sama manifa zrzesza aktywistki działające na stałe w różnych ruchach i organizacjach. „Są tu dziewczyny z przeróżnych organizacji, formalnych i nieformalnych, w różnym wieku, które na co dzień działają przeciwko szeroko pojętemu wykluczeniu. Ja pracuję z bezdomnymi; są osoby, które pracują z osobami niepełnosprawnymi, które działają w ruchu LGBT. To jest ten czas, kiedy pokazujemy sojusz kobiecych walk”.

Dowiedzieliśmy się jeszcze, że „kulturowo pojęta kobiecość utożsamiana jest z jakiegoś rodzaju słabością”. „A my chcemy pokazać, że tak nie jest, że jesteśmy silne, że dbamy o siebie i szukamy tej mocy w naszych kolektywnych praktykach. Każda zajmuje się na co dzień swoją działką, ale potrafimy się skrzyknąć i – w razie potrzeby – sobie pomagać” – dodała”.

A o co chodziło naprawdę? Apelowano m.in. o dostęp do legalnej możliwości zabijania dzieci nienarodzonych, równe traktowanie w pracy, „możliwość decydowania o własnym ciele”, pomoc dla rodzin, „poszanowanie praw osób o innej orientacji seksualnej” oraz o „świeckie przedszkola i szkoły”.

Dowiedzieliśmy się, że „Kobietą jest każdy, kto się nią czuje”, a nawet, że „Konstytucja jest kobietą”. Było także hasło – „Jesteśmy potomkami czarownic, których nie zdołaliście spalić na stosie”, ale nawet i z tym trudno się zgodzić. Co prawda w Polsce z „czarownicami” rzeczywiście obchodziliśmy się dość łagodnie, ale w Hiszpanii, gdzie powstała przecież św. Inkwizycja, a nawet w Szwajcarii, gdzie na stosach palili jeszcze lepiej protestanci od Kalwina i Zwinglego, tychże feministek bywa współcześnie znacznie więcej, niż te 600 w Krakowie. Zdaje się, że prewencja w postaci stosów nie sprawdza się.

Zresztą chyba manifestantki same to jakoś wyczuły, bo skandowały także hasło – „chcemy edukacji, nie indoktrynacji”. Niechże więc porzucą swoje genderowe poradniki agitatorek i za ową naukę się po prostu wezmą!

https://t.co/MpyAzgr3pK

REKLAMA