Podczas uroczystości 150-lecia Republiki (swoją drogą historia Francji ma ponad 1500 lat) prezydent Emmanuel Macron nadal symboliczne akty obywatelstwa piątce nowo-naturalizowanych obcokrajowców. Z tej okazji dziennik „Le Parisien” poświęca naturalizacji osobny artykuł.
Istnieją cztery główne sposoby, aby stać się Francuzem. Przez „dziedzictwo krwi” (francuski rodzic), przez „prawo ziemi” (narodziny we Francji), przez poślubienie Francuzów lub przez naturalizację (dłuższy pobyt we Francji i integracja).
Według Instytutu Statystyki (INSEE) dekrety o naturalizacji stanowiły 43% przypadków nabycia francuskiego obywatelstwa w 2019 roku. Odsetek ten zmienia się w ostatnich latach.
Wszystko zależy od polityki migracyjnej kolejnych rządów. Lewicowe gabinety raczej sprzyjały nabywaniu obywatelstwa, centroprawica czasami wprowadzała pewne ograniczenia. Potwierdzają o dane INSEE za ostatnie lata. Rekord „naturalizacji” padł jednak w 2004 r. za prezydentury Jacquesa Chiraca. Wówczas 168 000 obcokrajowców zostało Francuzami.
W 2005 r. zaczęła się epoka Nicolasa Sarkozy’ego. Został wtedy szefem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. W 2011 roku, już jako główny lokator Pałacu Elizejskiego, w ciągu dwóch lat zmniejszył liczbę przyznawania obywatelstw o połowę.
Socjalista François Hollande znowu popuścił w tym remacie cugli. W 2017 nadano już francuskie obywatelstwo 114 000 osób. Od tej pory ta liczba jest co roku podobna. W 2019 było to 113 000 osób, które zostały Francuzami.
Kim jest 113 000 nowych Francuzów? Według danych Eurostatu z 2018 r. migranci z Afryki Północnej są zdecydowanie najbardziej reprezentowaną grupą migrantów. Począwszy od Marokańczyków (Ponad 15 tys.), następnie Algierczyków (14,9 tys.) i wreszcie Tunezyjczyków (6,7 tys.).
Dalej idą Turcy i przybysze z Komorów i kilku krajów Afryki Subsaharyjskiej, takich jak Mali, Senegal, czy Kamerun. Liczni są i Europejczycy, zwłaszcza Brytyjczycy, którzy występowali o francuskie obywatelstwo w związku z Brexitem (3,2 tys.).
W 2019 roku 62% nowych Francuzów było pochodzenia afrykańskiego, 20% pochodziło z Europy, 9% z Azji, 7% z Ameryki i 2% z Australii i Oceanii.
Są stosunkowo młodzi. Jedna trzecia miała mniej niż 15 lat. 17% to osoby w wieku od 15 do 29 lat. 29% miała pomiędzy 30 a 44 rokiem życia, 16% między 45 a 59 rokiem życia. Wreszcie najstarsze osoby (powyżej 60 oku życia), które są najmniej reprezentowane i stanowią mniej niż 4% naturalizacji. 52% osób naturalizowanych stanowiły kobiety.
Według europejskiego porównania przeprowadzonego w 2018 roku przez Eurostat, Francja jest czwartym krajem UE, który przyznał najwięcej obywatelstw. Jednak dość daleko za Wielką Brytanią (157 tys.). Podobne liczby mieli Niemcy (116 tys.) i Włosi (112 tys.).
Warto jednak pamiętać, że rocznie naturalizuje się we Francji mniej niż 3% cudzoziemców zamieszkałych w tym kraju. W tym czasie napływają nowi i proporcje te raczej się nie zmieniają od lat. W 2018 r. znacznie więcej naturalizacji miało miejsce w Szwecji – 8%, ale już w Niemczech znacznie mniej – 1% żyjących tu cudzoziemców.
