W Warszawie na Rakowcu, przy ul. Żwirki i Wigury znajduje się monumentalne „Mauzoleum Żołnierzy Radzieckich”(19,2 ha), na którym pochowano 21 468 żołnierzy Armii Czerwonej. Autorem projektu nekropolii, jest Bohdan Lachert. Cmentarz usytuowany został przy głównej – a przez kilkadziesiąt lat, jedynej – trasie komunikacyjnej łączącej centrum Warszawy z międzynarodowym portem lotniczym na Okęciu. Każdy – a przez lata dotyczyło to głównie ważnych osób – przybywający do stolicy Polski, niejako automatycznie zapoznawał się z wkładem Sowietów w wyzwolenie stolicy Rzeczypospolitej.
Cmentarz został uroczyście „otwarty” 9 maja 1950 r., w piątą rocznicę kapitulacji Niemiec. Istota sprawy sprowadza się do faktu, iż wyzwolenie Warszawy odbyło się praktycznie bez ofiar, albowiem Niemcy w obawie przed okrążeniem opuścili miasto.
Istotne jest także to, że 17 stycznia 1945 r. do Warszawy wkroczyły pododdziały ludowego Wojska Polskiego, walczącego u boku żołnierzy „Kraju Rad”.
Złożone w Warszawie prochy pochodzą natomiast z różnych terenów Polski, gdzie były pochowane na lokalnych cmentarzach. Jak widać, ze względów czysto propagandowych, prochy czerwonoarmistów przeniesiono na honorowe miejsce w stolicy Polski.
Trzeba przy okazji zauważyć, iż polscy żołnierze (ok. 8 tys.) którzy polegli 25 lutego 1831 r. pod Olszynką Grochowską (w granicach stolicy od 1951 r.), do dnia dzisiejszego nie uzyskali godnego upamiętnienia, np. w formie kurhanu, pod który w latach międzywojennych wmurowany został akt erekcyjny.
Trzeba dodać, że przez cały okres Polski Ludowej władze robiły wszystko, aby to miejsce (Olszynka) było zapomniane. Grzechem poległych było to, że walcząc o wolność Polski, a polegli w bitwie z „Moskwą”.
Czytaj dalej na stronie naszej zaprzyjaźnionej Fundacji im. XBW Ignacego Krasickiego:
