Jedna ze spółek telefonicznych praktykowała pobieranie od klientów kopii dowodów osobistych. Naczelny Sąd Administracyjny zinterpretował to działanie jako niezgodne z prawem.
„Dowód osobisty nie jest dokumentem potwierdzającym możliwość wykonania umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, a dane zawarte w nim służą przede wszystkim identyfikacji osoby” – podaje rp.pl w oparciu o decyzję sądu.
Firma o której mowa świadczy usługi, których umowy podpisywane są za pośrednictwem trzech kanałów: punkty stacjonarne, internet, rozmowę telefoniczną. W dwóch ostatnich przypadkach domagają się od klientów przesłania kopii dowodów osobistych oraz pozwolenie na przetwarzanie danych osobowych zawartych w dokumencie.
Spółka broniła swoich praktyk koniecznością zabezpieczenia się przed nadużyciami, które w przeszłości dręczyły obszar sprzedaży internetowej i telefonicznej.
Generalny inspektor danych osobowych nie podzielał poglądów włodarzy spółki, że klienci przy zawieraniu umów obligatoryjnie muszą godzić się na podanie danych osobowych widniejących w dowodzie i zgodzie na ich przetwarzanie.
„Nakazał więc usunięcie uchybień poprzez zapewnienie osobom fizycznym zawierającym ze spółką umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych – za pośrednictwem internetowego oraz telefonicznego kanału sprzedaży – swobody (opcjonalności) w kwestii wyrażenia zgody na przetwarzanie przez spółkę danych osobowych widniejących w dowodzie osobistym” – czytamy na rp.pl.
Przepis odnoszący się do tej kwestii:
Dostawca publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych jest uprawniony do przetwarzania następujących danych dotyczących użytkownika będącego osobą fizyczną:
– nazwisk i imion;
– imion rodziców;
– miejsca i daty urodzenia;
– adresu miejsca zamieszkania i adresu korespondencyjnego jeżeli jest on inny niż adres miejsca zamieszkania;
– numeru ewidencyjnego PESEL – w przypadku obywatela Rzeczypospolitej Polskiej;
– nazwy, serii i numeru dokumentów potwierdzających tożsamość, a w przypadku cudzoziemca, który nie jest obywatelem państwa członkowskiego albo Konfederacji Szwajcarskiej – numeru paszportu lub karty pobytu;
– zawartych w dokumentach potwierdzających możliwość wykonania zobowiązania wobec dostawcy publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych wynikającego z umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych.
Art. 161 ust. 2 Prawa telekomunikacyjnego.
Źródło: rp.pl
