Krwawa zemsta
Z takim bojowym orszakiem morskim Juliusz wrócił na wyspę, gdzie spodziewał się zastać wcześniejszych porywaczy. I ku jego (jak i zapewne ich) zdziwieniu, okazało się, że morskie rozbójnicze niedowiarki nadal na niej rezydowali! Siłom Juliusza udało się pojmać większość szczurów morskich oraz odzyskać zapłacony im wcześniej wysoki okup.
Przerażeni i zaskoczeni bandyci błagali swojego niedawnego jeńca o litość przywołując z jego pamięci momenty wspólnych zabaw i żartów i aczkolwiek Juliuszowi było żal niektórych swoich niedawnych przymusowych „towarzyszy” niewoli, jako człowiek honoru nie mógł cofnąć danego im przyrzeczenia o obiecanym ukrzyżowaniu. Jednakże „litościwy” przyszły pogromca Galów po przybyciu do Pergamonu, gdzie wtrącił piratów do więzienia, zmodyfikował nieco swoją okrutną karę, która ich czekała.
Rzymscy legioniści uchodzili za najbardziej zdyscyplinowaną armię świata
Otóż w przypływie ludzkich uczuć kazał wszystkim wilkom morskim poderżnąć gardła, a dopiero następnie przybić ich zimne już lub dogorywające trupy do krzyży. Zaiste, wyrozumiałość godna męża stanu!
Wymierzenie przez Juliusza Cezara sprawiedliwej i obiecanej kary, przy jednoczesnym kierowaniu się przebłyskami wspaniałomyślności zapewniło jego osobie wielki szacunek wśród współczesnych mu ludzi epoki, a ów jakże ciekawy epizod w jego życiu przeszedł do legendy opowiadanej i kultywowanej, aż do czasów ostatecznych Imperium Rzymskiego.
A co do samych piratów – ostatecznie ich kwestię rozwiązał Pompejusz Wielki, który zebrał potężną flotę 500 statków, przy pomocy której utemperował niepokornych morskich rozbójników w 67 r. p.n.e. Jednakże zamiast wytępić ich do nogi, Pompejusz postąpił nietypowo, ponieważ podarował im połacie ziemi i pomógł „przebranżowić” się krewkim kryminalistom na … rolników!
Zaiste, niezbadane były w owych zamierzchłych czasach wyroki bogów rzymskich…
Maciej Chrościelewski
czytaj też: Walkirie, królowe, odkrywczynie – wojownicze kobiety Wikingów!
